Zomer, zon… en die ene vraag die je liever ontwijkt: “Wil jij rijden?”
De zon straalt, de lucht is blauw, en iedereen lijkt vol energie op pad te gaan. Zwembaden, speeltuinen, dagjes uit – het leven lacht je toe. Want ja, ontspanning is belangrijk. De boog kan niet altijd gespannen staan, toch?
Maar dan gebeurt het. Op het moment dat iedereen in de startblokken staat voor een gezellig uitstapje, klinkt de vraag:
“Wil jij rijden?”
En BOEM.
Alsof je hele systeem op tilt slaat.
Gedachten razen door je hoofd:
Wat als ik de weg niet weet?
Er zitten kinderen in de auto… wat als er iets gebeurt?
Straks ziet iemand hoe gespannen ik ben.
Wat als ik het écht niet (meer) kan?
Dus je zegt:
“Nee joh, rijd jij maar. Ik geniet nog even van het zonnetje!”
Een leugentje om bestwil. Maar vooral een ontsnapping aan dat overweldigende moment.
En weet je? Ik begrijp je. Echt.
Als exposure therapeut spreek ik wekelijks mensen zoals jij. Mensen die diep van binnen wél willen, maar vastlopen op het moment dat ze de sleutel omdraaien. En dat is niet omdat je zwak bent. Niet omdat je ‘het niet kan’. Maar omdat je zenuwstelsel zegt: “Ik voel me nu (nog) niet veilig genoeg.”
En dat is oké.
Maar laten we ook dit helder houden: Rijangst hoeft geen eindstation te zijn. Het kan het begin zijn van een nieuw hoofdstuk waarin je opnieuw leert omgaan met je angst, op jóuw tempo, met rust en vertrouwen.
Maar wat als je partner zegt:
“Ik help je er wel vanaf, joh komt goed!”
Let op. Lief bedoeld? Absoluut.
Helpvol? Alleen als het op jóuw voorwaarden gebeurt.
Als je iemand vraagt om je te helpen bij je rijangst, stel dan deze vragen eerlijk en zonder schaamte:
🟡 Word je nooit boos als ik schrik of stop tijdens het rijden?
🟡 Neem je mijn rijangst écht serieus, zonder het te bagatelliseren?
🟡 Ben je er voor me als ik om hulp vraag niet eerder en niet later?
🟡 Weet je dat angst iets anders is dan hulpeloos zijn? Want ik bén niet hulpeloos.
🟡 Benader je mij als volwassene met regie over mijn proces?
🟡 Kun je me ondersteunen bij alleen díe stukjes waar ik het nodig heb?
🟡 En alsjeblieft: zeg nooit “het valt wel mee” want dat doet het niet.
Krijg je hier volmondig “ja” op?
Dan heb je goud in handen.
Zo’n helper kan je herinneren aan je ademhalingsoefeningen. Je een bemoedigend appje sturen vóórdat je gaat rijden. Of je zachtjes aanmoedigen wanneer je het zelf even niet meer ziet.
Maak samen duidelijke afspraken
Want hoe goed iemand het ook bedoelt, jij hebt de regie nodig. Zeg helder wat je wel en niet wilt, nog vóórdat je instapt. Zo voorkom je misverstanden en blijf jij eigenaar van jouw leerproces.
Je bent niet zwak. Je bent aan het leren.
En ja, dat is spannend.
Maar geloof me: ik zie het elke dag. Mensen die opnieuw leren vertrouwen op zichzelf. Die stap voor stap groeien. Die de vrijheid van autorijden weer terugpakken.
Jij kunt dat ook!
Wil je dit delen met een partner of een vriend(in) die je wil ondersteunen? Tag hem of haar gerust. Want samen kun je dit pad bewandelen in rust, in vertrouwen, en helemaal op jouw tempo.