Een tijd geleden had ik een toch wel heftig gesprek met iemand die een zwaar ongeval had meegemaakt.
Wat was er gebeurd:
Tijdens het rijden op een voorrangsweg kreeg cliënte te maken met een afslaande auto die voor haar langs ging
en haar volledig over het hoofd had gezien.
Wat resulteerde in een bijna frontale aanrijding waarbij de auto over de kop ging en daarbij weer op de wielen belande.
De verwondingen waren dusdanig dat cliënte naar het ziekenhuis vervoerd moest worden waar ze aan haar verwondingen werd geholpen.
Nu een aantal maanden later en vele revalidatie sessies achter de rug, komt de spanning van het autorijden om de hoek kijken.
Want zeg nu zelf, wat zou jij doen?
Wat te doen?
Tijdens ons gesprek vertelde ze dat ze in de auto was gestapt en een blokje in de wijk had gereden!
Het ging niet zo heel lekker want de pijn in haar nek was toch vervelend.
Dit is meteen een hele belangrijke stap, zo snel als het gaat weer in een auto stappen en rijden.
Dit hoeft niet ver te zijn een blokje om is eigenlijk al voldoende.
Het gaat om het gevoel vast te houden van het autorijden.
Het moet natuurlijk wel veilig blijven, met een nekband of gebroken arm ga je niet rijden.
Controleer je gedachten.
De gedachten die ze had waren positief.
Ze belichte de positieve kant van het ongeluk, zo zei ze bijvoorbeeld.
Ik ben blij dat ik er ben; het had ook anders af kunnen lopen.
Gelukkig heb ik mensen om me heen die mij steunen en helpen bij mijn herstel.
Exposure
Ook is ze terug gegaan naar de plaats van het ongeval om het te bekijken samen met haar man, dit was toch wel heftig.
Op dat moment stelde ze zich open en wederom was ze dankbaar dat ze er was.
Er is hier sprake van exposure, de blootstelling aan of gedachte van het ongeluk.
Maar ook zag ze dat het een “gewoon” kruispunt was.
Het laatste wat er gebeurde is dat ze regelmatig als bijrijder over het bewuste kruispunt heen moest om bij het ziekenhuis te komen.
Ze vertelde dat de eerste keren toch wel spannend waren maar naarmate ze meerdere keren over het kruispunt reden de spanning steeds verder wegzakte.
Dit is het exposure effect, door herhaling zakt de spanning.
Dit is een hele goede aanpak geweest om rijangst bijna geen kans te geven.
Het laatste obstakel is echter zelf over het kruispunt heenrijden.
Hiervoor schakelt ze professionele hulp in wat overigens erg verstandig is.
Er kunnen tijdens het rijden heftige emoties los komen die een plek dienen te krijgen, dit plekje geven kan bijvoorbeeld al met Integral eye movement therapy (I.E.M.T)
En met deze combinatie gaat het haar zeker lukken!
“gelukkig” heb ik dit zelf ook mee mogen maken en ken de valkuilen die een heftig ongeval met zich meebrengt.
Laat het me weten in het reactieveld hieronder.